Перевод: со всех языков на все языки

со всех языков на все языки

homo impurus

  • 1 impurus

    impurus, a, um [st2]1 [-] qui n'est pas pur. [st2]2 [-] impur, impudique, infâme, corrompu, malpropre, sale.
    * * *
    impurus, a, um [st2]1 [-] qui n'est pas pur. [st2]2 [-] impur, impudique, infâme, corrompu, malpropre, sale.
    * * *
        Impurus, pen. prod. Adiectiuum. Qui n'est point pur et net, Ord et sale.
    \
        Impurus. Terent. Meschant, Qui ne vault rien, Vilain.
    \
        Haud impurus homo. Terent. Assez homme de bien.
    \
        Impurus. Cic. Plein de meschancetez et vilenies.

    Dictionarium latinogallicum > impurus

  • 2 impurus

    impūrus ( inp-), a, um, adj. [2. inpurus], unclean, filthy, foul (cf.: obscenus, spurcus, immundus).
    I.
    Lit. (very rare):

    impurae matris prolapsus ab alvo,

    Ov. Ib. 223.—
    II.
    Trop., unclean (in a moral sense), impure, defiled, filthy, infamous, abandoned, vile.
    A.
    Of living beings:

    impudens, impurus, inverecundissimus,

    Plaut. Rud. 3, 2, 38:

    in his gregibus omnes aleatores, omnes adulteri, omnes impuri impudicique versantur,

    Cic. Cat. 2, 10, 23:

    persona illa lutulenta, impura, invisa,

    id. Rosc. Com. 7, 20:

    o hominem impurum!

    Ter. Ad. 2, 1, 29: impuri cujusdam et ambitiosi sententia, Cic. Lael. 16, 59:

    cum impuris atque immanibus adversariis decertare,

    id. Rep. 1, 5:

    (dux) audax, impurus,

    id. ib. 1, 44:

    impurus et sceleratus,

    id. Att. 9, 15 fin.:

    erat hic Corinthia anus haud impura,

    tolerably decent, Ter. Heaut. 4, 1, 16:

    homo haud impurus,

    id. Eun. 2, 2, 4:

    libidine omni,

    Petr. 81.— Comp.:

    quis illo qui maledicit impurior?

    Cic. Phil. 3, 6, 15.— Sup.: omnium non bipedum solum, sed etiam quadrupedum impurissimus, Auct. Or. pro Dom. 18, 48.—
    B.
    Of inanim. and abstr. things:

    lingua,

    Sen. Ep. 87 med.:

    animus,

    Sall. C. 15, 4:

    mores,

    Cat. 108, 2:

    adulterium,

    id. 66, 84:

    historia,

    Ov. Tr. 2, 416:

    medicamina, i. e. venena,

    Flor. 2, 20:

    quid impurius, quam retinuisse talem (adulteram),

    Quint. 9, 2, 80. —Hence, adv.: impūrē (acc. to II.), impurely, basely, shamefully, vilely:

    impure atque flagitiose vivere,

    Cic. Fin. 3, 11, 38:

    multa facere impure atque taetre,

    id. Div. 1, 29, 6:

    atque intemperanter facere,

    id. Phil. 2, 21, 50:

    a quo impurissime haec nostra fortuna despecta est,

    id. Att. 9, 12, 2.

    Lewis & Short latin dictionary > impurus

  • 3 impurus

    im-pūrus, a, um (in u. purus), I) unrein, matris alvus, Ov. Ib. 219: medicamina (= venena), Flor. 2, 20, 7, – II) übtr., unrein, befleckt, a) m. Abl.: adulescens omni libidine impurus, Petron. 81, 4. – b) m. ab (von seiten) u. Abl.: non erat ille ab uno tantummodo sexu impurus, sed tam virorum quam feminarum avidus, Sen. nat. qu. 1, 16, 2. – c) absol., unflätig = schändlich, schuftig, lasterhaft, sittenlos, leno, Plaut.: homo, ein Wüstling, Ter., Cic. u. Sen.: animus, Sall.: adulterium, Catull.: historia, Ov.: homo non impurus, kein unebener, ganz ehrenwerter, Ter.: u. so anus haud impura, ganz nette, ganz ehrenwerte, Ter.: quid impurius, quam retinuisse talem adulteram, Quint.: hic impurissimus, dieser erzgemeine Kerl, Plaut. Men. 853: orationem ex ore impurissimo evomuit, Cic. Phil. 5, 20.

    lateinisch-deutsches > impurus

  • 4 impurus

    im-pūrus, a, um (in u. purus), I) unrein, matris alvus, Ov. Ib. 219: medicamina (= venena), Flor. 2, 20, 7, – II) übtr., unrein, befleckt, a) m. Abl.: adulescens omni libidine impurus, Petron. 81, 4. – b) m. ab (von seiten) u. Abl.: non erat ille ab uno tantummodo sexu impurus, sed tam virorum quam feminarum avidus, Sen. nat. qu. 1, 16, 2. – c) absol., unflätig = schändlich, schuftig, lasterhaft, sittenlos, leno, Plaut.: homo, ein Wüstling, Ter., Cic. u. Sen.: animus, Sall.: adulterium, Catull.: historia, Ov.: homo non impurus, kein unebener, ganz ehrenwerter, Ter.: u. so anus haud impura, ganz nette, ganz ehrenwerte, Ter.: quid impurius, quam retinuisse talem adulteram, Quint.: hic impurissimus, dieser erzgemeine Kerl, Plaut. Men. 853: orationem ex ore impurissimo evomuit, Cic. Phil. 5, 20.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > impurus

  • 5 impurus

    im-pūrus, a, um
    2) осквернённый ( omni libidine Pt); грязный, подлый, низкий, мерзкий (i. et impudicus C)

    Латинско-русский словарь > impurus

  • 6 Wüstling

    Wüstling, homo dissolutus (lockerer, liederlicher Mensch). – helluo. nepos (Schlemmer, Schwelger). – homo libidinosus (voller Sinnlichkeit, wollüstig). – homo intemperans (unmäßig in Befriedigung grober Sinnenlust und Begierden). – homo impurus (unlauter in Befriedigung grober Sinnenlust). – ein junger W., adulescens impurus.

    deutsch-lateinisches > Wüstling

  • 7 sentio

    sentĭo, si, sum, 4 ( perf. sync. sensti, Ter. And. 5, 3, 11), v. a.
    I.
    Physically.
    A.
    In gen., to discern by the senses; to feel, hear, see, etc.; to perceive, be sensible of (syn. percipio).
    (α).
    With acc.:

    calorem et frigus,

    Lucr. 1, 496; cf.:

    duritiem saxi,

    id. 4, 268; 3, 381 sq.: feram nare sagaci (venaticā), Enn. ap. Fest. p. 177 Müll. (Ann. v. 346 Vahl.):

    varios rerum odores,

    Lucr. 1, 298:

    sucum in ore,

    id. 4, 617 sq.:

    suavitatem cibi,

    Cic. Phil. 2, 45, 115:

    varios rerum colores,

    Lucr. 4, 492:

    sonitum,

    Plaut. Curc. 1, 2, 69:

    nil aegri,

    Lucr. 3, 832:

    utrumque (calorem et frigus) manu,

    id. 1, 496:

    famem,

    Liv. 25, 13:

    morbos articularios,

    Plin. 32, 4, 14, § 39.—In mal. part.:

    sensit delphina Melantho,

    Ov. M. 6, 120.— Pass.:

    posse prius ad angustias veniri, quam sentirentur,

    before they should be observed, Caes. B. C. 1, 67.—
    (β).
    With inf. or an, object-clause:

    sei movero me seu secari sensero,

    Plaut. Merc. 2, 2, 40: sentio aperiri fores. id. Truc. 2, 3, 29:

    nec quisquam moriens sentire videtur, Ire foras animam,

    Lucr. 3, 607:

    sentire sonare,

    id. 4, 229 Munro.—
    (γ).
    Absol.:

    perpetuo quoniam sentimus,

    Lucr. 4, 228; 6, 935; Plaut. Bacch. 4, 9, 77:

    qui (homines) corruant, sed ita, ut ne vicini quidem sentiant,

    Cic. Cat. 2, 10, 21.—
    b.
    Of things:

    pupula cum sentire colorem dicitur album,

    Lucr. 2, 811 sq. — Absol.:

    haud igitur aures per se possunt sentire,

    Lucr. 3, 633:

    si quis corpus sentire refutat,

    id. 3, 350; 3, 354; cf. id. 3, 552; 3, 625.—
    B.
    In partic.
    1.
    To perceive the effects (esp. the ill effects) of any thing; to feel, experience, suffer, undergo, endure:

    sentiet, qui vir siem,

    Ter. Eun. 1, 1, 21:

    jam curabo sentiat, Quos attentarit,

    Phaedr. 5, 2, 6:

    quid ipse ad Avaricum sensisset, etc.,

    Caes. B. G. 7, 52; cf. Liv. 45, 28, 6:

    Centupirini etiam ceterarum civitatum damna ac detrimenta senserunt,

    Cic. Verr. 2, 3, 45, § 108; id. Div. in Caecil. 12, 38; cf. id. Verr. 2, 1, 49, § 127:

    tecum Philippos et celerem fugam Sensi,

    Hor. C. 2, 7, 10:

    (Apollinem) vindicem,

    id. ib. 4, 6, 3:

    caecos motus orientis austri,

    id. ib. 3, 27, 22:

    contracta aequora (pisces),

    id. ib. 3, 1, 33:

    prima arma nostra (Salyi),

    Flor. 3, 2, 3:

    sentire paulatim belli mala,

    Tac. H. 1, 89:

    famem,

    Liv. 25, 13, 1; Curt. 9, 10, 11:

    damnum,

    Liv. 2, 64, 6:

    cladem belli,

    id. 35, 33, 6:

    inopiam rerum omnium,

    id. 43, 22, 10; 44. 7, 6:

    incommoda belli,

    id. 44, 14, 10:

    lassitudo jam et sitis sentiebatur,

    id. 44, 36, 2:

    ubi primum dolorem aliquis sentit,

    Cels. 6, 7 init.; cf. Lact. 7, 20, 7:

    cujus ulceris dolorem sentire etiam spectantes videntur,

    Plin. 34, 8, 19, § 59:

    corporis aegri vitia sentire,

    Curt. 8, 10, 29:

    qui in urbe se commoverit... sentiet, in hac urbe esse consules vigilantes, esse egregios magistratus, etc.,

    Cic. Cat. 2, 12, 27; cf. id. Sest. 28, 69; Ov. M. 13, 864.— Absol.:

    iste tuus ipse sentiet Posterius,

    Ter. Ad. 1, 2, 59.—Of beasts, etc.:

    oves penuriam sentiunt,

    Col. 7, 9, 3 sq.:

    frigus aut aestum,

    id. 7, 4, 7:

    praegelidam hiemem omnes pisces sentiunt,

    Plin. 9, 16, 24, § 57.—
    b.
    Of things, to be affected or influenced by:

    meae istuc scapulae sentiunt,

    Plaut. Poen. 1, 1, 25; Liv. 9, 37:

    transitum exercitus (ager),

    id. 9, 41, 58:

    pestilentem Africum (Fecunda vitis),

    Hor. C. 3, 23, 5:

    lacus et mare amorem Festinantis eri,

    id. Ep. 1, 1, 84:

    alnos fluvii cavatas,

    Verg. G. 1, 136 al.; cf. Plin. Pan. 31, 5:

    carbunculi cum ipsi non sentiant ignes,

    Plin. 37, 7, 25, § 92:

    eadem (gemma) sola nobilium limam sentit,

    is affected by, id. 37, 8, 32, § 109:

    cum amnis sentit aestatem, et ad minimum deductus est,

    Sen. Ira, 3, 21, 1:

    miramur quod accessionem fluminum maria non sentiant,

    id. Q. N. 3, 4: illa primum saxa auctum fluminis sentiunt, id. ib. 4, 2, 7:

    totum mare sentit exortum ejus sideris,

    Plin. 9, 16, 25, § 58:

    caseus vetustatem,

    id. 11, 42, 97, § 242:

    herba cariem,

    id. 12, 7, 14, § 28:

    ferrum robiginem,

    id. 34, 14, 41, § 143. —
    2.
    In the elder Pliny, to be susceptible of, to be subject or liable to a disease:

    morbos,

    Plin. 9, 49, 73, § 156:

    rabiem,

    id. 8, 18, 26, § 68:

    cariem,

    id. 12, 7, 14, § 28.—
    II.
    Mentally.
    A.
    Lit., to feel, perceive, observe, notice (syn. intellego).
    (α).
    With acc.:

    id jam pridem sensi et subolet mihi,

    Plaut. Ps. 1, 5, 7; so,

    quid,

    id. Truc. 1, 1, 39:

    quando Aesculapi ita sentio sententiam,

    I observe, understand, id. Curc. 2, 1, 2:

    primus sentio mala nostra,

    Ter. Ad. 4, 2, 7:

    numquam illum ne minimā quidem re offendi, quod quidem senserim,

    that I have perceived, Cic. Lael. 27, 103:

    ut cui bene quid processerit, multum illum providisse, cui secus, nihil sensisse dicamus,

    id. Rab. Post. 1, 1:

    praesentia numina sentit,

    Hor. Ep. 2, 1, 134; cf. id. ib. 2, 2, 162; id. C. S. 73 et saep.:

    de victoriā atque exitu rerum sentire,

    Caes. B. G. 7, 52:

    omnia me illa sentire quae dicerem, nec tantum sentire, sed amare,

    Sen. Ep. 75, 3:

    illum sensisse quae scripsit,

    id. ib. 100, 11.— Poet.:

    ut vestram sentirent aequora curam,

    Ov. M. 5, 557:

    nec inania Tartara sentit,

    i. e. does not die, id. ib. 12, 619.—
    (β).
    With inf. or an obj.-clause:

    quoniam sentio errare (eum),

    Plaut. Men. 3, 2, 16:

    hoc vir excellenti providentiā sensit ac vidit, non esse, etc.,

    Cic. Rep. 2, 3, 5:

    suspicionem populi sensit moveri,

    id. ib. 2, 31, 54:

    quod quid cogitent, me scire sentiunt, etc.,

    id. Cat. 2, 3, 5 sq.:

    postquam nihil esse pericli Sensimus,

    Hor. S. 2, 8, 58:

    non nisi oppressae senserunt (civitates), etc.,

    Just. 8, 1, 2.—
    (γ).
    With rel.- or interrog.-clause:

    scio ego et sentio ipse, quid agam,

    Plaut. Trin. 3, 2, 13:

    jam dudum equidem sentio, suspicio Quae te sollicitet,

    id. Bacch. 4, 8, 49:

    quoniam sentio, Quae res gereretur,

    id. ib. 2, 3, 56:

    si quid est in me ingenii, quod sentio quam sit exiguum,

    Cic. Arch. 1, 1:

    ex quo fonte hauriam, sentio,

    id. ib. 6, 13:

    victrices catervae Sensere, quid mens rite, quid indoles... Posset,

    Hor. C. 4, 4, 25.—With the indic., in a rel.clause:

    sentio, quam rem agitis,

    Plaut. Capt. 2, 1, 14.—
    (δ).
    With de:

    hostes postea quam de profectione eorum senserunt,

    became aware of their retreat, Caes. B. G. 5, 32; 7, 52.—
    (ε).
    With nom. of part. ( poet.):

    sensit terrae sola maculans,

    Cat. 63, 6:

    sensit medios delapsus in hostis,

    Verg. A. 2, 377.—
    (ζ).
    Absol.:

    vehementer mihi est irata: sentio atque intellego,

    Plaut. Truc. 2, 6, 64; cf. id. Trin. 3, 2, 72; id. Mil. 2, 6, 97:

    mentes sapientium cum e corpore excessissent sentire ac vigere (opp. carere sensu),

    Cic. Sest. 21, 47; cf. id. Rep. 6, 24, 26:

    (Aristoteles) paeana probat eoque ait uti omnes, sed ipsos non sentire cum utantur,

    id. Or. 57, 193; cf. Quint. 9, 4, 52:

    priusquam hostes sentirent,

    Liv. 34, 14; 2, 25; 22, 4.— Impers. pass.:

    non ut dictum est, in eo genere intellegitur, sed ut sensum est,

    Cic. de Or. 3, 42, 168.—
    B.
    To feel, experience (with acc. of the feeling;

    rare): quidquid est quod sensum habet, id necesse est sentiat et voluptatem et dolorem,

    Cic. N. D. 3, 14, 36:

    tenesne memoriā quantum senseris gaudium, cum, etc.,

    Sen. Ep. 4, 2:

    non sentire amisso amico dolorem,

    id. ib. 99, 26;

    121, 7: victoriae tantae gaudium sentire,

    Liv. 44, 44, 3; cf.:

    segnius homines bona quam mala sentire,

    id. 30, 21, 6.—
    III.
    Transf. (in consequence of mental perception), to think, deem, judge, opine, imagine, suppose (syn.:

    opinor, arbitror): si ita sensit, ut loquitur, est homo impurus,

    Cic. Rep. 3, 21, 32; cf.:

    jocansne an ita sentiens,

    id. Ac. 2, 19, 63; id. Rep. 3, 5, 8:

    fleri potest, ut recte quis sentiat, et id quod sentit, polite eloqui non possit,

    id. Tusc. 1, 3, 6:

    humiliter demisseque sentire,

    id. ib. 5, 9, 24:

    tecum aperte, quod sentio, loquar,

    id. Rep. 1, 10, 15; cf.:

    quod sentio scribere,

    id. Fam. 15, 16, 3:

    causa est haec sola, in quā omnes sentirent unum atque idem,

    id. Cat. 4, 7, 14:

    idemque et unum sentire,

    Suet. Ner. 43:

    sapiens de dis immortalibus sine ullo metu vera sentit,

    Cic. Fin. 1, 19, 62.—With acc. and inf.:

    idem, quod ego, sentit, te esse huic rei caput,

    Ter. Ad. 4, 2, 29; cf.:

    nos quidem hoc sentimus: si, etc.... non esse cunctandum,

    Cic. Fam. 1, 7, 5:

    voluptatem hanc esse sentiunt omnes,

    id. Fin. 2, [p. 1673] 3, 6 Madv. ad loc.:

    sensit in omni disputatione id fieri oportere,

    id. ib. 2, 2, 4; 5, 8, 23; id. Tusc. 5, 28, 82; id. Att. 7, 6, 2; id. Fam. 1, 7, 5:

    sic decerno, sic sentio, sic affirmo, nullam rerum publicarum conferendam esse cum eā, quam, etc.,

    id. Rep. 1, 46, 70.—With two acc. (very rare):

    aliquem bonum civem,

    Cic. Off. 1, 34, 125 (cf. id. Fin. 2, 3, 0, supra, where Orell. omits esse).—With de and abl.:

    cum de illo genere rei publicae quae sentio dixero,

    Cic. Rep. 1, 42, 65; so,

    quid de re publicā,

    id. ib. 1, 21, 34;

    1, 38, 60: quid de quo,

    id. ib. 1, 11:

    quid gravius de vobis,

    Caes. B. C. 2, 32, 4; Cic. Rep. 1, 13, 19; cf.:

    qui omnia de re publicā praeclara atque egregia sentirent,

    were full of the most noble and generous sentiments, id. Cat. 3, 2, 5:

    mirabiliter de te et loquuntur et sentiunt,

    id. Fam. 4, 13, 5:

    male de illo,

    Quint. 2, 2, 12: sentire cum aliquo, to agree with one in opinion:

    tecum sentio,

    Plaut. Most. 3, 3, 24; id. Ps. 4, 2, 3:

    cum Caesare sentire,

    Cic. Att. 7, 1, 3; id. Rosc. Am. 49, 142; cf.:

    nae iste haud mecum sentit,

    Ter. And. 2, 1, 24: ab aliquo sentire, to dissent from, disagree with:

    abs te seorsum sentio,

    judge otherwise, think differently, Plaut. Capt. 3, 5, 52: ut abs te seorsus sentiam De uxoriā re, Afran. ap. Charis. p. 195 P.: Gr. Omnia istaec facile patior, dum hic hinc a me sentiat. Tr. Atqui nunc abs te stat, is on my side, Plaut. Rud. 4, 4, 56 (cf. ab); cf.

    also: qui aliunde stet semper, aliunde sentiat,

    Liv. 24, 45, 3.—
    B.
    In partic., publicists' and jurid. t. t., to give one's opinion concerning any thing; to vote, declare, decide (syn. censeo):

    sedens iis assensi, qui mihi lenissime sentire visi sunt,

    Cic. Fam. 5, 2, 9; 11, 21, 2; 3, 8, 9:

    quae vult Hortensius omnia dicat et sentiat,

    id. Verr. 2, 2, 31, § 76:

    si judices pro causā meā senserint,

    decided in my favor, Gell. 5, 10, 14; cf.: in illam partem ite quā sentitis, Vet. Form. ap. Plin. Ep. 8, 14, 20.—Hence, sensa, ōrum, n. (acc. to II. B.).
    1.
    Thoughts, notions, ideas, conceptions (class. but very rare):

    sententiam veteres, quod animo sensissent, vocaverunt... Non raro tamen et sic locuti sunt, ut sensa sua dicerent: nam sensus corporis videbantur, etc.,

    Quint. 8, 5, 1:

    exprimere dicendo sensa,

    Cic. de Or 1, 8, 32:

    sensa mentis et consilia verbis explicare,

    id. ib. 3, 14, 55.—
    2.
    Opinions, doctrines (late Lat.):

    sensa et inventa Disarii,

    Macr. S. 7, 5, 4.

    Lewis & Short latin dictionary > sentio

  • 8 inpurus

    impūrus ( inp-), a, um, adj. [2. inpurus], unclean, filthy, foul (cf.: obscenus, spurcus, immundus).
    I.
    Lit. (very rare):

    impurae matris prolapsus ab alvo,

    Ov. Ib. 223.—
    II.
    Trop., unclean (in a moral sense), impure, defiled, filthy, infamous, abandoned, vile.
    A.
    Of living beings:

    impudens, impurus, inverecundissimus,

    Plaut. Rud. 3, 2, 38:

    in his gregibus omnes aleatores, omnes adulteri, omnes impuri impudicique versantur,

    Cic. Cat. 2, 10, 23:

    persona illa lutulenta, impura, invisa,

    id. Rosc. Com. 7, 20:

    o hominem impurum!

    Ter. Ad. 2, 1, 29: impuri cujusdam et ambitiosi sententia, Cic. Lael. 16, 59:

    cum impuris atque immanibus adversariis decertare,

    id. Rep. 1, 5:

    (dux) audax, impurus,

    id. ib. 1, 44:

    impurus et sceleratus,

    id. Att. 9, 15 fin.:

    erat hic Corinthia anus haud impura,

    tolerably decent, Ter. Heaut. 4, 1, 16:

    homo haud impurus,

    id. Eun. 2, 2, 4:

    libidine omni,

    Petr. 81.— Comp.:

    quis illo qui maledicit impurior?

    Cic. Phil. 3, 6, 15.— Sup.: omnium non bipedum solum, sed etiam quadrupedum impurissimus, Auct. Or. pro Dom. 18, 48.—
    B.
    Of inanim. and abstr. things:

    lingua,

    Sen. Ep. 87 med.:

    animus,

    Sall. C. 15, 4:

    mores,

    Cat. 108, 2:

    adulterium,

    id. 66, 84:

    historia,

    Ov. Tr. 2, 416:

    medicamina, i. e. venena,

    Flor. 2, 20:

    quid impurius, quam retinuisse talem (adulteram),

    Quint. 9, 2, 80. —Hence, adv.: impūrē (acc. to II.), impurely, basely, shamefully, vilely:

    impure atque flagitiose vivere,

    Cic. Fin. 3, 11, 38:

    multa facere impure atque taetre,

    id. Div. 1, 29, 6:

    atque intemperanter facere,

    id. Phil. 2, 21, 50:

    a quo impurissime haec nostra fortuna despecta est,

    id. Att. 9, 12, 2.

    Lewis & Short latin dictionary > inpurus

  • 9 spurcus

    spurcus, a, um, adj. [cf. spargo], dirty, unclean, impure (class.; syn.: immundus, impurus, obscenus).
    I.
    Lit.:

    res,

    Lucr. 6, 782; cf.: rem spurcissimam gustare, Varr. ap. Non. 394, 11:

    quaeque aspectu sunt spurca et odore,

    Lucil. ib. 394, 25:

    saliva,

    Cat. 78, 8; 99, 10:

    ager,

    Col. 1, praef. §

    25: spurcum atque pollutum vas,

    Gell. 17, 19, 4; App. M. 1, p. 108, 21:

    si quid est urinā spurcius,

    Gell. 17, 19, 4: tempestas spurcissima, Cic. Fragm. ap. Non. 394, 9:

    spurcatissimis tempestatibus,

    Suet. Caes. 60:

    spurcum vinum est, quod sacris adhiberi non licet, ut ait Labeo Antistius, cui aqua admixta est defrutumve aut igne tactum est, mustumve antequam defervescat,

    Fest. p. 348 Müll.; cf. Isid. Orig. 20, 3.—Of obscene defilement:

    noctes,

    Plaut. As. 4, 1, 62; cf.

    lupae,

    Mart. 1, 35, 8.—
    II.
    Trop., of character or condition, foul, base, low, mean, common: Samnis, spurcus homo, Lucil. ap. Cic. Tusc. 2, 17, 41: lictor, Varr. ap. Non. 394 5:

    Dama,

    Hor. S. 2, 5, 18:

    QVAESTVS, i. e. lenocinium,

    Inscr. Murat. 1773, 8.— Comp.:

    nihil est te spurcius uno,

    Mart. 4, 56, 3.— Sup.:

    capita taeterrima et spurcissima,

    Cic. Phil. 11, 1, 1:

    homo avarissime et spurcissime,

    id. Verr. 2, 1, 37, § 94:

    homo spurcissimae vitae ac defamatissimae,

    Gell. 14, 2, 10:

    praeferendam esse spurcissimam mortem servituti mundissimae,

    Sen. Ep. 70, 21: spurca ingenii vestigia, Afran. ap. Non. 393, 27.—Hence, adv.: spurcē, dirtily, impurely.
    1.
    Lit.:

    sus in pabulatione spurce versatur,

    Col. 7, 9, 14.—
    2.
    Trop., basely, meanly, villanously:

    spurce factum,

    Auct. Her. 1, 5, 8:

    qui in illam miseram tam spurce, tam impie dixeris,

    i. e. hast charged her with unchastity, Cic. Phil. 2, 38, 99 fin.—Comp.: spurcius nos quam alios opicos appellatione foedant, Cato ap. Plin. 29, 1, 7, § 14.— Sup.:

    perscribere spurcissime,

    Cic. Att. 11, 13, 2.

    Lewis & Short latin dictionary > spurcus

  • 10 pudens

    pudēns, entis, PAdi. (v. pudeo), verschämt, schüchtern, zartfühlend, ehrbar, sittsam, bescheiden (vgl. Jordan Cic. Caecin. 102. p. 295), a) v. Pers. usw.: pudens filius (Ggstz. impurus parens), Cic.: p. prave, aus falscher Scham, Hor.: pudentes ac boni viri, Cic.: animus, Ter. u. Cic.: te videri pudentiorem fuisse quam soles, Cic.: femina pudentissima, Cic.: homo pudentissimus, von hohem Ehrgefühl, Cic. – b) übtr., v. Zuständen usw.: risus, Cornif. rhet.: exitus, Cornif. rhet.

    lateinisch-deutsches > pudens

  • 11 sauber

    sauber, mundus (eig. rein, sauber, v. Dingen; dann auch sein, zierlich, in bezug auf Lebensart etc., von Pers. u. Dingen). – lautus (eig. rein gewaschen; übtr. = sein, nett, z.B. supel lex, cena). – nitidus (nett, zierlich). – lepidus (artig; beide von Dingen). – elegans (geschmackvoll, v. Pers. u. Dingen). – impurus (ironisch, sittenlos, z.B. liberi). – ein s. Patron (ironisch), egregius homo: euer s. Feldherr (ironisch), bonus imperator vester. Adv.munde; lepide. Sauberkeit, mundities. – elegantia (geschmackvolle Wahl).

    deutsch-lateinisches > sauber

  • 12 pudens

    pudēns, entis, PAdi. (v. pudeo), verschämt, schüchtern, zartfühlend, ehrbar, sittsam, bescheiden (vgl. Jordan Cic. Caecin. 102. p. 295), a) v. Pers. usw.: pudens filius (Ggstz. impurus parens), Cic.: p. prave, aus falscher Scham, Hor.: pudentes ac boni viri, Cic.: animus, Ter. u. Cic.: te videri pudentiorem fuisse quam soles, Cic.: femina pudentissima, Cic.: homo pudentissimus, von hohem Ehrgefühl, Cic. – b) übtr., v. Zuständen usw.: risus, Cornif. rhet.: exitus, Cornif. rhet.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > pudens

  • 13 Бессовестный

    impius, a, um; cui nulla religio est; levis, e; improbus, a, um (homo, Siren); impurus, a, um;

    Большой русско-латинский словарь Поляшева > Бессовестный

  • 14 Грязный

    - sordidus; coenosus; limosus; lutulentus; stercorosus (aqua); stercoreus (miles); squalus (vestis); squalidus (corpora; homo); spurcus (saliva; umor); spurcatus (helluo spurcatissimus); impurus; immundus; obsoletus (sanguine, sordibus);

    Большой русско-латинский словарь Поляшева > Грязный

  • 15 gratificor

    grātĭfĭcor, ātus ( act. collat. form gratificat, Cassiod. Var. 7, 6 init.:

    gratificavit,

    Vulg. Eph. 1, 6), 1, v. dep. n. and a. [gratus+ facio], to do a favor to a person, to oblige, gratify; also to do a thing as a favor, to make a present of, surrender, sacrifice a thing (class.; cf.:

    condono, largior): gratificatur mihi gestu accusator: inscientem Cn. Pompeium fecisse significat,

    Cic. Balb. 6, 14; cf.:

    quod Pompeio se gratificari putant,

    id. Fam. 1, 1, 4; Tac. A. 4, 19:

    ut sit ipsa libertas, in quo populo potestas honeste bonis gratificandi datur,

    Cic. Leg. 3, 18, 39; cf. id. Off. 2, 15, 52:

    de eo quod ipsis superat, aliis gratificari volunt,

    id. Fin. 5, 15, 42:

    deus nihil cuiquam tribuens, nihil gratificans omnino,

    id. N. D. 1, 44, 123; cf. id. Off. 1, 14, 42:

    cur tibi hoc non gratificer, nescio,

    id. Fam. 1, 10:

    ut praepararent suorum animos, ne quid pars altera gratificari pro Romanis posset,

    to prove complaisant to, Liv. 21, 9 fin. dub. (Weissenb. reads gratificari populo Romano; perh. the words pro Romanis are spurious):

    audax, impurus, populo gratificans et aliena et sua,

    Cic. Rep. 1, 44; cf. Plin. 34, 6, 11, § 25:

    potentiae paucorum decus atque libertatem suam gratificari,

    Sall. J. 3, 4; cf.:

    homo nimis in gratificando jure liber, L. Sisenna,

    Cic. Cornel. Fragm. p. 450 Orell.:

    ut, quod populi sit, populus jubeat potius quam patres gratificentur,

    Liv. 10, 24, 15.

    Lewis & Short latin dictionary > gratificor

  • 16 immundae

    immundus ( inm-), a, um, adj. [inmundus], unclean, impure, dirty, filthy, foul (syn.: spurcus, obscenus, impurus).
    I.
    Lit. (class.): humus erat immunda, lutulenta vino, Cic. Fragm. ap. Quint. 8, 3, 66:

    homo,

    Plaut. Most. 1, 2, 24; id. Cist. 1, 1, 115; Lucr. 4, 1160; Hor. S. 1, 6, 124:

    canis,

    id. Ep. 1, 2, 26:

    Harpyiae contactu immundo omnia foedant,

    Verg. A. 3, 228:

    sues,

    id. G. 1, 400:

    popinae,

    Hor. S. 2, 4, 62:

    ager,

    run wild, overgrown, Pall. 2, 10:

    pauperies domūs,

    Hor. Ep. 2, 2, 199.— Absol.: im-mundae, ārum, f., unclean women, Cic. Att. 9, 10, 2.— Comp.:

    superne deciduo immundiore lapsu aliquo polluta,

    Plin. 14, 19, 23, § 119:

    nilo mundius hoc, niloque immundior ille,

    Cat. 97, 3; Sen. Q. N. 9, 4, 2.— Sup.:

    liquet illos immundissimos fuisse,

    Sen. Ep. 86, 11; Plin. Ep. 10, 98, 1.—
    * II.
    Trop.:

    aut immunda crepent ignominiosaque dicta,

    Hor. A. P. 247.— Adv.: immundē, impurely, uncleanly: foedare templa, Jul. Obseq. Prod. 115.

    Lewis & Short latin dictionary > immundae

  • 17 immundus

    immundus ( inm-), a, um, adj. [inmundus], unclean, impure, dirty, filthy, foul (syn.: spurcus, obscenus, impurus).
    I.
    Lit. (class.): humus erat immunda, lutulenta vino, Cic. Fragm. ap. Quint. 8, 3, 66:

    homo,

    Plaut. Most. 1, 2, 24; id. Cist. 1, 1, 115; Lucr. 4, 1160; Hor. S. 1, 6, 124:

    canis,

    id. Ep. 1, 2, 26:

    Harpyiae contactu immundo omnia foedant,

    Verg. A. 3, 228:

    sues,

    id. G. 1, 400:

    popinae,

    Hor. S. 2, 4, 62:

    ager,

    run wild, overgrown, Pall. 2, 10:

    pauperies domūs,

    Hor. Ep. 2, 2, 199.— Absol.: im-mundae, ārum, f., unclean women, Cic. Att. 9, 10, 2.— Comp.:

    superne deciduo immundiore lapsu aliquo polluta,

    Plin. 14, 19, 23, § 119:

    nilo mundius hoc, niloque immundior ille,

    Cat. 97, 3; Sen. Q. N. 9, 4, 2.— Sup.:

    liquet illos immundissimos fuisse,

    Sen. Ep. 86, 11; Plin. Ep. 10, 98, 1.—
    * II.
    Trop.:

    aut immunda crepent ignominiosaque dicta,

    Hor. A. P. 247.— Adv.: immundē, impurely, uncleanly: foedare templa, Jul. Obseq. Prod. 115.

    Lewis & Short latin dictionary > immundus

  • 18 inmundus

    immundus ( inm-), a, um, adj. [inmundus], unclean, impure, dirty, filthy, foul (syn.: spurcus, obscenus, impurus).
    I.
    Lit. (class.): humus erat immunda, lutulenta vino, Cic. Fragm. ap. Quint. 8, 3, 66:

    homo,

    Plaut. Most. 1, 2, 24; id. Cist. 1, 1, 115; Lucr. 4, 1160; Hor. S. 1, 6, 124:

    canis,

    id. Ep. 1, 2, 26:

    Harpyiae contactu immundo omnia foedant,

    Verg. A. 3, 228:

    sues,

    id. G. 1, 400:

    popinae,

    Hor. S. 2, 4, 62:

    ager,

    run wild, overgrown, Pall. 2, 10:

    pauperies domūs,

    Hor. Ep. 2, 2, 199.— Absol.: im-mundae, ārum, f., unclean women, Cic. Att. 9, 10, 2.— Comp.:

    superne deciduo immundiore lapsu aliquo polluta,

    Plin. 14, 19, 23, § 119:

    nilo mundius hoc, niloque immundior ille,

    Cat. 97, 3; Sen. Q. N. 9, 4, 2.— Sup.:

    liquet illos immundissimos fuisse,

    Sen. Ep. 86, 11; Plin. Ep. 10, 98, 1.—
    * II.
    Trop.:

    aut immunda crepent ignominiosaque dicta,

    Hor. A. P. 247.— Adv.: immundē, impurely, uncleanly: foedare templa, Jul. Obseq. Prod. 115.

    Lewis & Short latin dictionary > inmundus

  • 19 scelero

    scĕlĕro, no perf., ātum, 1, v. a. [id.], to pollute, defile, contaminate, desecrate (in the verb. finit. rare, and only poet.;

    syn.: temero, polluo): impia non verita est divos scelerare parentes,

    Cat. 64, 405; cf. Stat. Th. 2, 663:

    sanguine fauces,

    id. ib. 8, 761:

    parce pias scelerare manus,

    Verg. A. 3, 42:

    Cererem,

    Juv. 9, 25:

    animum,

    Sil. 16, 122; cf.:

    dextram sanguine,

    Stat. Th. 9, 666. —Hence, scĕlĕrātus, a, um, P. a., polluted, profaned by crime.
    A.
    Lit. (appellatively;

    only in the poets): terra,

    Verg. A. 3, 60:

    terrae,

    Ov. P. 1, 6, 29:

    limina Thracum,

    id. M. 13, 628.—
    2.
    In partic., as an adj. prop., denoting places where crimes had been committed or criminals punished. So,
    a.
    Sceleratus Vicus, that part of the Vicus Cyprius, on the Esquiline, in which Tullia, daughter of Servius Tullius, drove over her father ' s corpse, Liv. 1, 48; Varr. L. L. 5, § 159 Müll.; Ov. F. 6, 609; Fest. pp. 332 and 333 Müll.—
    b.
    Sceleratus Campus, under the city will hard by the porta Collina, where unchaste Vestals were buried alive, Liv. 8, 15; Fest. l. l.; Serv. Verg. A. 11, 206.—
    c.
    Scelerata sedes, the place of punishment for the wicked in Tartarus, Tib. 1, 3, 67; Ov. M. 4, 455;

    also called Sceleratum limen,

    Verg. A. 6, 563.—For Scelerata Porta and Castra, v. infra, B. 2. b.—
    B.
    Transf.
    1.
    Subjectively, bad, impious, wicked, ac-cursed, infamous, vicious, flagitious; in the masc. subst., a bad, impious, or vicious person; a wretch, miscreant (the predom. signif.; freq. with nefarius, impious, etc.; cf. consceleratus);

    of persons: virum sceleratum, facinorosum, nefarium,

    Cic. Rep. 3, 17, 27:

    deliberantium genus totum sceleratum et impium,

    id. Off. 3, 8, 37; id. Mur. 30, 62 (with nefarius); id. Att. 9, 15, 5 (with impurus); Caes. B. G. 6, 13 (with impius); Plaut. Pers. 2, 4, 4; Ter. And. 1, 1, 132; id. Ad. 4, 2, 14; Cic. Cat. 1, 9, 23; Caes. B. G. 6, 34; Sall. C. 52, 36:

    facto plus et sceleratus eodem,

    Ov. M. 3, 5:

    puella,

    id. R. Am. 299; Liv. 1, 59; 31, 31; Suet. Ner. 46; Hor. S. 2, 3, 71; 2, 3, 221 al.— Comp.:

    homo sceleratior,

    Ov. M. 11, 781.— Sup.:

    refertam esse Graeciam sceleratissimorum hominum,

    Cic. Planc. 41, 98; Sall. J. 14, 2; 31, 12; Liv. 4, 32 et saep.—Of things:

    sceleratas ejus preces et nefaria vota cognovimus,

    Cic. Clu. 68, 194:

    contra patriam scelerata arma capere,

    id. Phil. 11, 1, 1; Ov. M. 5, 102:

    conjuratio,

    Liv. 2, 6:

    insania belli,

    Verg. A. 7, 461:

    caput,

    Plaut. Ep. 3, 2, 33:

    vox (with inhumana),

    Cic. Fin. 3, 19, 64:

    consilia,

    Vell. 2, 130, 3:

    amor habendi,

    Ov. M. 1, 131:

    munera,

    id. ib. 8, 94:

    ignes,

    id. F. 6, 439.— Comp.:

    a sceleratiore hastā,

    Cic. Off. 2, 8, 29:

    causa parricidii,

    Just. 10, 2, 1. — Sup.:

    res,

    Quint. 3, 8, 45:

    fraus humani ingenii,

    Plin. 34, 14, 39, § 138.— Poet.:

    subit ira sceleratas sumere poenas,

    i.e. to take satisfaction for her crimes, Verg. A. 2, 576. —
    2.
    (As a result of viciousness or criminality; cf. scelus, II. C.) Hurtful, harmful, noxious, pernicious, unhappy, unfortunate, calamitous, etc. (only poet. and in postAug. prose):

    teritur sinapis scelerata: qui terunt, oculi ut exstillent, facit,

    Plaut. Ps. 3, 2, 28:

    herba,

    App. Herb. 8.— Sup.:

    sceleratissimis serpentium haemorrhoidi et presteri,

    Plin. 24, 13, 73, § 117:

    frigus,

    Verg. G. 2, 256:

    lues,

    Mart. 1, 102, 6:

    poëmata,

    id. 3, 50, 9 et saep.: MATER, Inscr. Rein. cl. 12, 122; so Inscr. Fabr. p. 237, 631:

    PARENTES,

    Inscr. Murat. 1187, 2.—
    b.
    Made hurtful, i. e. poisoned:

    scelerata sucis spicula,

    Sil. 3, 272.—
    c.
    As an adj. prop.
    (α).
    Scelerata Porta, the gate (also called Porta Carmentalis) through which the three hundred Fabii marched on their fatal expedition, Fest. pp. 334 and 335 Müll.; Serv. Verg. A. 8, 337; Flor. 1, 12, 2.—
    (β).
    Scelerata Castra, the camp in which D. Drusus died, Suet. Claud. 1.—Hence, adv.: scĕlĕrātē (acc. to B. 1.), impiously, wickedly, nefariously (Ciceronian):

    peccavi scelerateque feci,

    Cic. Q. Fr. 1, 3, 2:

    facere (with audacter),

    id. Sull. 24, 67:

    dicere (opp. pie),

    id. Mil. 38, 103:

    susceptum bellum,

    id. Cat. 1, 10, 27.— Comp.:

    sceleratius,

    Vulg. Ezech. 16, 52. — Sup.:

    sceleratissime machinatus omnes insidias,

    Cic. Sest. 64, 133.

    Lewis & Short latin dictionary > scelero

  • 20 turpe

    turpis, e, adj. [Sanscr. root tarp-, to be ashamed], ugly, unsightly, unseemly, foul, filthy (class.; esp. freq. in a trop. sense; syn.: taeter, foedus, deformis, obscaenus, immundus).
    I.
    Lit.:

    aspectus deformis atque turpis,

    Cic. Off. 1, 35, 126; Plaut. Poen. 1, 2, 125:

    ornatus,

    id. ib. 1, 2, 94; cf.

    infra, II.: vestitus,

    Ter. Phorm. 1, 2, 57:

    colores foedā specie,

    Lucr. 2, 421:

    pes,

    Hor. S. 1, 2, 102:

    podex,

    id. Epod. 8, 5:

    rana,

    id. ib. 5, 19:

    pecus,

    id. S. 1, 3, 100:

    viri morbo,

    deformed, disfigured, id. C. 1, 37, 9:

    macies,

    id. ib. 3, 27, 53:

    scabies,

    Verg. G. 3, 441:

    podagrae,

    id. ib. 3, 299:

    udo membra flmo,

    i. e. befouled, id. A. 5, 358; cf.

    toral,

    Hor. Ep. 1, 5, 22; Mart. 7, 36, 5; 8, 79, 2.— Sup.: simia quam similis turpissima bestia nobis, Enn. ap. Cic. N. D. 1, 35, 97 (Sat. v. 45 Vahl.)—
    II.
    Transf., of sound, disagreeable, cacophonous:

    si etiam abfugit turpe visum est,

    Cic. Or. 47, 158.—
    III.
    Trop., unseemly, shameful, disgraceful, base, infamous, scandalous, dishonorable (syn.:

    inhonestus, impurus, sordidus, indecorus): pulchrum ornatum turpes mores pejus caeno collinunt,

    Plaut. Most. 1, 3, 133:

    verbum,

    Ter. Heaut. 5, 4, 19:

    cum esset proposita aut fuga turpis aut gloriosa mors,

    Cic. Fin. 2, 30, 97:

    mors honesta saepe vitam quoque turpem exornat, at vita turpis saepe ne morti quidem honestae locum relinquit,

    id. Quint. 15, 49:

    adulescentia,

    id. Font. 15, 34:

    causam,

    Auct. Her. 1, 6, 9:

    causa,

    Caes. B. C. 3, 20:

    luxuria cum omni aetati turpis, tum senectuti foedissima est,

    Cic. Off. 1, 34, 123:

    si enim disserunt, nihil esse obscenum, nihil turpe dictu,

    id. Fam. 9, 22, 1:

    neque rogemus res turpes, nec faciamus rogati,

    id. Lael. 12, 40:

    formido mortis,

    id. Rep. 1, 3, 4:

    pars ingentem formidine turpi Scandunt equum,

    Verg. A. 2, 400:

    repulsa,

    Hor. Ep. 1, 1, 43:

    turpem senectam Degere,

    id. C. 1, 31, 19:

    adulter,

    id. ib. 1, 33, 9:

    meretricis amor,

    id. S. 1, 4, 111:

    non turpis ad te, sed miser confugit,

    Cic. Quint. 31, 98; id. Att. 5, 11, 5:

    prodis ex judice Dama Turpis,

    Hor. S. 2, 7, 55:

    sub dominā meretrice turpis,

    id. Ep. 1, 2, 25:

    Egestas,

    Verg. A. 6, 276:

    facta,

    Quint. 1, 2, 2:

    fama,

    Tac. A. 12, 49:

    nihil turpe est, cujus placet pretium,

    Sen. Ep. 95, 33:

    luxus,

    Juv. 6, 298:

    fames,

    Flor. 4, 5, 3:

    foedus,

    Val. Max. 1, 6, 7:

    metus,

    id. 2, 9, 8.— Comp.:

    quid hoc turpius? quid foedius?

    Cic. Phil. 2, 34, 86:

    quid est autem nequius aut turpius effeminato viro?

    id. Tusc. 3, 17, 36:

    nihil est turpius quam cum eo bellum gerere, quocum familiariter vixeris,

    id. Lael. 21, 77; 26, 99; Caes. B. G. 4, 2.— Sup.:

    homo turpissimus atque inhonestissimus,

    Cic. Rosc. Am. 18, 50:

    iste omnium turpissimus et sordidissimus,

    id. Att. 9, 9, 3:

    turpissima fuga,

    Caes. B. C. 2, 31: turpissimus calumniae quaestus, Crassus ap. Cic. de Or. 2, 55, 226:

    quod quidem mihi videtur esse turpissimum,

    Cic. Tusc. 2, 4, 12.—
    b.
    As subst.: turpĕ, is, n., a base or shameful thing, a disgrace, shame, reproach:

    nec honesto quicquam honestius, nec turpi turpius,

    Cic. Fin. 4, 27, 75: turpe senex miles, turpe senilis amor. Ov. Am. 1, 9, 4: honesta et turpia virtutis ac malitiae societas efficit, Sen. Ep. 31, 5.— Adv. ( poet.):

    turpe incedere,

    in an unsightly manner, unbecomingly, Cat. 42, 8:

    gemens,

    Stat. Th. 3, 334.—
    c.
    Turpe est, or simply turpe, with a subj.-clause:

    habere quaestui rem publicam, non modo turpe est, sed sceleratum etiam et nefarium,

    Cic. Off. 2, 22, 77:

    quod facere non turpe est, modo, etc.,

    id. ib. 1, 35, 127:

    benevolentiam adsentando colligere turpe est,

    id. Lael. 17, 61:

    quid autem turpius quam illudi?

    id. ib. 26, 99; cf. id. ib. 21, 77:

    turpe erit, ingenium mitius esse feris,

    Ov. Am. 1, 10, 26; cf.:

    turpe ducet cedere pari,

    Quint. 1, 2, 22.— Hence, adv.: turpĭter, in an ugly or unsightly manner.
    1.
    Lit. (so rare):

    ut turpiter atrum Desinat in piscem mulier formosa superne,

    Hor. A. P. 3:

    claudicare,

    Ov. Am. 2, 17, 20.—
    2.
    Trop., in an unseemly manner, basely, shamefully, dishonorably (class.):

    turpiter et nequiter facere aliquid,

    Cic. Tusc. 3, 17, 36;

    unum illud extimescebam, ne quid turpiter facerem,

    id. Att. 9, 7, 1:

    turpiter se in castra recipere,

    Caes. B. G. 7, 20:

    me turpiter hodie hic dabo,

    Ter. Eun. 2, 1, 24; id. Hec. 4, 4, 2; Cic. Att. 6, 3, 9; 7, 2, 7; id. Mil. 4, 9; Caes. B. G. 7, 80; id. B. C. 3, 24; Auct. B. G. 8, 13; Hor. A. P. 284; Ov. M. 4, 187; Phaedr. 1, 25, 2; Val. Max. 2, 7, 15.— Comp., Ov. Tr. 5, 6, 13.— Sup., Cic. N. D. 1, 12, 29; Sen. Ep. 82, 12.

    Lewis & Short latin dictionary > turpe

См. также в других словарях:

  • homme — Homme, m. penac. Signifiant en general tout homme, Homo. Il se prend en special pour vassal terme correlatif de cet autre seigneur Feodal: ainsi dit on que le seigneur Feodal par faute d homme peut mettre en sa main le fief mouvant de luy, c est… …   Thresor de la langue françoyse

  • meschante — Chose si meschante et malheureuse qu elle n est point a dire n a raconter, Nefas, Nefandum. Meschant, Flagitiosus, Impius, Improbus, Impurus, Nequam, Perditus, Scelestus, Teter. Meschant abandonné à toute gourmandise et à toute impudicité, Asotus …   Thresor de la langue françoyse

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»